Mevrouw P.W.

Na een auto-ongeluk bleek mijn geheugen steeds slechter te worden. Eerst merk je dat niet, want dan ben je blij als je dag door komt. Pas als het fysiek beter gaat, kom je daar achter.

Ik werd gewezen op een Werkgeheugentrainingstraject dat door Condite werd aangeboden en ben daar mee gestart in februari 2015.

Na een intake te hebben gehad, gewoon lekker thuis in mijn eigen omgeving en waarin allerlei testen werden gedaan, ben ik gestart. Wat een drama die eerste dag. Ik zat jankend achter mijn computer. Ik moet toch wel vijf cijfertjes kunnen onthouden, ik ben toch niet gek, hing de hele tijd in mijn hoofd.

Redelijk terneergeslagen appte ik naar mijn begeleider met de vraag of dit drama de hele training zou aanhouden. Ik kreeg gelijk een reactie. Ze belde, ik kon even in gesprek, heerlijk. Besloten tot een aangepast programma. Niet de hele trainingsdag in één keer maar eerst gefaseerd over twee of drie dagen. Wat een lucht gaf dat.

Na twee weken had ik de maximum index van 100 gehaald. Ik kwam van 87. Ik vertelde het mijn man in al mijn enthousiasme. Hij had werkelijk geen idee waar ik het over had maar ja, ik blij en hij blij. Dus feliciteerde hij mij voorzichtig. Hij kon daar niets aan doen maar…domper. Dus ging ik mijn begeleider maar weer stalken en stuurde een appje met dit resultaat met allemaal blije smiley’s en taart. Zij appte gelijk terug en was ook helemaal blij met mij. Zo gaaf.

Langzaam aan ben ik gestegen met mijn index. Ik ben nu klaar. Het enige waar ik nu nog last van heb is de onzekerheid in het vertrouwen van mijn geheugen. Ik doe een universitaire studie Bestuurskunde. Als ik een tentamen maak, heb ik nog steeds het gevoel dat ik het niet goed heb gedaan, want mijn geheugen is niet zo goed. Wel dus: ik haal hoge cijfers, gemiddeld een 8. Dat vertrouwen komt er ook nog wel.

Ik wil Condite en speciaal mijn begeleider danken voor deze training. Ik ben weer een blij mens.