Mevrouw J.G.

Ik ben 36 jaar en werk als apothekersassistente in een stadsapotheek. Ik heb in oktober 2011 te horen gekregen dat ik borstkanker heb. En dan ook echt de hoofdprijs, zes keer chemo, amputatie borst en bestraling. De dagen en weken van verder onderzoek gingen voorbij en voor ik het wist, na twee weken, lag ik in het ziekenhuis voor mijn port-a-cath operatie en eerste chemo.

Na achttien weken chemo was mijn eerste fase afgerond. Dit was een heftige tijd… een simpel stukje wandelen was al een hele opgave. Maar goed ik ging door, op naar de operatie. Dit viel mee, maar de weken erna waren erg lastig. Ik ben rechtshandig en mijn amputatie is ook rechts. Simpele dingen als de afwasmachine uit- en inpakken en brood smeren vielen niet mee. Heb dan ook familie en vrienden ingezet om me te helpen met de dagelijkse dingen. Dit ging goed, maar eigenlijk wilde ik het allemaal zelf doen. Maar ik was moe en kon niet veel doen. Ik vond dit best frustrerend. Toen ik na twee weken mocht gaan trainen om mijn arm te oefenen vond ik het allemaal weer een stuk leuker. Iets kunnen doen om mezelf op te peppen en wat actie.

Anderhalve maand na de operatie werd ik bestraald. De bestralingen vielen mee maar de rit er naar toe was erg belastend. Soms drie uur onderweg voor een behandeling van vijftien minuten. Maar ook hieraan kwam een eind. Mei 2012 was ik klaar met al mijn behandelingen tegen de borstkanker. Het was allemaal goed gegaan. Er viel een last van mijn schouders, maar ook direct kwam de vraag: Hoe nu verder? De agenda was nu voor het eerst sinds acht maanden leeg en ik was nog lang niet fit….Via mijn fysio/lymfedrainage therapeut bleef ik oefenen. Ik ben zelf gaan fietsen en onder begeleiding gaan zwemmen. Dit was erg leuk en ging ook goed. In de zomermaanden heb ik ook nog twee keer per week twee uur therapeutisch gewerkt. Dat was wel te doen maar ook heel heftig. Ineens kon ik niet meer tegen de drukte in de apotheek en het kletsen onder de koffie van mijn enthousiaste collega’s. Toen wist ik zeker dat ik nog een lange weg te gaan had. Ik was er zeven maanden uit geweest en dat merk je in alles. Mijn concentratie was slecht en het onthouden van namen en cijfers ging ook niet goed. Veel opnieuw na moeten lezen. Dat is zeer frustrerend en je wordt er extra moe van. Je denkt het allemaal nog te kunnen, maar het gaat niet. Je ogen en je lijf worden snel moe door de inspanning die je levert.

Ondertussen was ik met de Werkgeheugentraining in aanraking gekomen. Ik heb twee maanden thuis op de computer getraind. In het begin kon ik nog geen vijf minuten volhouden, mijn ogen werden snel moe. Maar ik heb opgebouwd tot drie kwartier per dag. Het ging steeds beter. Het was wel een opgave om vijf keer per week de tijd en energie op te brengen om je even helemaal te storten op de training. Maar het is gelukt, ik heb veel vooruitgang geboekt. Ik merkte direct op mijn werk dat ik de cijfers en namen veel beter kon onthouden en dat het rustiger in mijn hoofd was. Werd niet meer zo snel moe. Ontzettend fijn dus. Nu alweer anderhalf jaar na de diagnose ben ik twee per week vier uur aan het werk. Ik doe alles wat mijn collega’s ook doen en kan overal ingezet worden. Nu rustig aan werk en sport opbouwen en proberen bij mezelf te blijven door mijn werk rustig en met veel aandacht te doen. Vooral niet stressen! De Werkgeheugentraining is een aanrader voor jong en oud. Zeker de moeite waard om je brein te trainen…